Językoznawca z iskrą w oku, od dziecka zakochany w nauce i patentach. Jego zapał pchnął go w świat lingwistyki, słowników i... informatyki.  

Studia polonistyczne ukończył w cztery lata, w dwa lata napisał doktorat, kolejne cztery zajęła habilitacja, w 35. roku życia składa dokumentację profesorską do dawnej Centralnej Komisji w PKiN. Po kolei: po studiach rzucił się w wir badań – zafascynował go aksjomatyczny opis języka i algorytmizacja gramatyki. Mentor, prof. Jerzy Bańczerowski, pokazał mu, jak łączyć teorię lingwistyczną z logiką matematyczną i komputerami. Prace nad fleksją przyniosły celującą ocenę magisterium (1997), później doktorat uhonorowany w 2000 r. Nagrodą Premiera.  

W 2002 r. wyjechał do Korei, gdzie na Hankuk University jako profesor uczył języka polskiego i prowadził seminaria. Zainspirowany pismem hangul, przeprowadził badania diakrytologiczne, uzyskując habilitację w 2004 r. Po powrocie skupił się na opracowaniu metodologii dwujęzycznych indeksów a tergo oraz, z inspiracji prof. Jana Wawrzyńczyka, fotodokumentacji – nowatorskiej metodzie łączenia analiz lingwistycznych z fotograficzną dokumentacją tekstów.  

W latach 2012-2019 dyrektor Instytutu Językoznawstwa UAM. Autor i współautor niemal 200 prac. Zbudował lingwochronologizację i fotodokumentację, datując całe kategorie słownictwa polskiego, rosyjskiego, koreańskiego itd. Bada afiksację (np. anty-, pseudo-, super-), wyniki publikuje w kilkudziesięciotomowych monografiach o słownictwie XX w. Bada cenzurę XX w. z użyciem AI. Bada literaturę, np. dziwny język Adolfa Nowaczyńskiego, łącząc filologię z socjologią.  

Pogrywa na perkusji, uprawia kulturystykę, dba o trawnik, wiele spaceruje, uczęszcza na festiwale death-metalowe, czyta dużo non-fiction (dzienniki, reportaże). Z dumą i satysfakcją prowadzi życie normalno-rodzinne. 

Zobacz też: Prof. Piotr Wierzchoń. Detektor Fake Newsów