Naukowiec, podróżnik, członek prestiżowego The Explorers Club, konsul honorowy Francji, miłośnik muzyki operowej, a zwłaszcza Wagnera, człowiek renesansu, ale nade wszystko opiekun i mistrz studentów, doktorantów, doktorów... Profesor Tomasz Schramm, wybitny historyk naszej uczelni obchodził dzisiaj 70 urodziny.
Sala Lubrańskiego wypełniona była po brzegi przez wychowanków, współpracowników i przyjaciół profesora. Do tych ostatnich, których najbardziej ceni Jubilat należy rektor UAM prof. Andrzej Lesicki. On też witając go odniósł się do lat dawnych. Do czasów, gdy rodziny obu profesorów spotykały się, a młodzi chłopcy bawili się żołnierzykami. Takich ludzkich akcentów w trakcie uroczystości było niezwykle dużo i co rusz sala wybuchała śmiechem, albo fetowała laureata oklaskami.
Dziekan prof. Kazimierz Ilski podkreślał zasługi profesora Schramma dla szkoły historiograficznej i jego zasługi organizacyjne dla Instytutu Historii i Wydziału Historycznego, ale przede wszystkim opowiadał o Profesorze jako o człowieku. Bardzo osobisty wymiar miało przemówienie prof. Jakuba Wojtkowiaka, wychowanka, a dziś bliskiego współpracownika Jubilata.
- Trzydzieści lat temu zachwyciły mnie ogromna wiedza, kompetencje, umiejętność podpowiadania, życzliwość, kultura i niezwykły takt profesora - mówił. - Dużą rolę odegrał też jego sceptycyzm wobec odchodzącego wówczas ustroju. Dla profesora zawsze najważniejsza była nauka i badania. Nie zaniedbuje też dyskusji i nie zapomina o spotkaniach na gruncie towarzyskim. Dzięki temu zaszczepił w nas duchową solidarność i gdy nie ma go w pobliżu to zawsze możemy na siebie liczyć.
Jubilat zaczął swoje wystąpienie od cytatu z Boya Żeleńskiego i jego ,,Pochwały wieku dojrzałego’’
Marzę często o tym wieku,
Gdy Zwierzę ginie w człowieku;
Gdy już żadna z ziemskich chuci
Władzy ducha nie ukróci.
Jak to musi być przyjemnie!
Nic poza mną, wszystko we mnie
Profesor dokonał przed zgromadzonymi, jak sam powiedział ,,pewnej retrospekcji czy rekapitulacji’’ Zaczął ,,od miejsca w którym upuścił go bocian’’ i sumując swoje życie stwierdził, że dwie rzeczy były dla niego najważniejsze. Pierwsza, że nie doświadczył czasu wojny, a druga, że miał możność przeżyć wydarzenia 1989 roku. Z ogromnym sentymentem wspominał swojego mistrza prof. Janusza Pajewskiego, a wspominając doktorów których wypromował mówił, że widać po ich liczbie (pięć osób), że nie ilość, a jakość są najważniejsze. I jest z nich dumny.
Czytaj też:Prof. Tomasz Schramm - Obawa o powiększenie przepaści
Jubilat jest profesorem zwyczajnym na Wydziale Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wykładał na wielu zagranicznych uczelniach, w tym na uniwersytetach paryskich: Paris VII Denis Diderot, Paris I Panthéon-Sorbonne, na ówczesnym Uniwersytecie Marca Blocha w Strasburgu oraz na szwajcarskim Uniwersytecie w Neuchâtel. Główne obszary zainteresowań badawczych profesora to historia polityczna XIX i XX wieku, a w szczególności stosunki polsko-francuskie, dzieje I wojny światowej oraz dzieje Uniwersytetu w Poznaniu.
