Michał Sulik z Wydziału Chemii jest laureatem Diamentowego grantu za projekt pt. “Synteza oraz badania właściwości przeciwnowotworowych i przeciwpasożytniczych nowych pochodnych iwermektyny”
Iwermektyna to związek chemiczny umożliwiający leczenie chorób, które wcześniej niosły pewną śmierć lub kalectwo np. ślepoty rzecznej czy słoniowacizny. W 2015 roku za odkrycie oraz badania nad iwermektyną przyznana została Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii/medycyny. Lek ten dzięki swojej skuteczności, wszechstronności oraz bezpieczeństwu stosowania tak znacząco wpłynął na świat medycyny, że wielu naukowców określa go mianem „wonder drug” (cudowny lek). Przyrównuje się go chociażby do aspiryny czy penicyliny. Ostatnie badania wykazały nawet, że iwermektyna jest inhibitorem wirusa wywołującego COVID–19.
- To co mnie zainteresowało w iwermektynie to pojawiające się w ostatnich latach informacje o aktywności przeciwnowotworowej tego związku, w tym wobec lekoopornych oraz macierzystych komórek nowotworowych – mówi Michał Sulik. - W związku z tym, niezwykle ciekawym wyzwaniem dla chemika jest modyfikacja chemiczna iwermektyny, która może doprowadzić do otrzymania związków o wyższej aktywności biologicznej i mniejszej toksyczności w porównaniu ze związkiem wyjściowym.
Badania młodego naukowca w tym międzydyscyplinarnym projekcie zmierzają do celu jakim jest przeprowadzenie kompleksowych, selektywnych modyfikacji chemicznych iwermektyny i określenie wpływu tych modyfikacji na strukturę, właściwości, aktywność przeciwnowotworową oraz przeciwpasożytniczą otrzymanych związków.
- Moim celem jest synteza nowych pochodnych iwermektyny. Jest to zadanie trudne, ze względu na obecność wielu różnorodnych grup funkcyjnych w strukturze tego związku – uważa badacz z UAM. - Chemikom bardzo często zależy na modyfikacji tylko jednej z tych grup – tak, aby pozostałe nie uległy przekształceniu. Zastosowane metody muszą być więc w pełni selektywne, a otrzymane przeze mnie pochodne muszą wykazywać bardzo wysoki stopień czystości. Izolacja oraz oczyszczanie tego typu struktur są bardzo trudne i wymagają od chemika sporej intuicji i doświadczenia w pracy ze związkami pochodzenia naturalnego.
Warto zauważyć, że w konkursie oceniano dwie rzeczy – wyróżniający się dorobek naukowy oraz projekt naukowy. Michał Sulik podkreśla, że swój sukces zawdzięcza również opiekunom – prof. Adamowi Huczyńskiemu oraz dr Michałowi Antoszczakowi z Zakładu Chemii Medycznej Wydziału Chemii UAM, którzy od początku dbają o jego rozwój naukowy. Podkreślmy też, że to nie pierwsze wyróżnienie naukowca w tym roku. Wcześniej Michał Sulik otrzymał stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Czytaj też: Paulina Ratajczyk. Chemia wysokich ciśnień
