W mojej pracy dydaktycznej staram się zawsze pamiętać, jak rzeczy wyglądały z drugiej strony katedry i przygotowywać zajęcia tak, jak chciałem żeby wyglądały, kiedy byłem studentem.

Moim pierwszym celem jest wywołanie zainteresowania tematem, a nie wyegzekwowanie wiedzy. Uważam, że każdy wykład i ćwiczenia wymagają długich przygotowań nie tylko ze względów czysto merytorycznych, ale też żeby tworzyć historie dobrze zapadające słuchaczom w pamięć. Staram się więc mówić ciekawie i z humorem; możliwe, że moje zajęcia część swojego powodzenia zawdzięczają więc zdolnościom artystycznym. Myślę, że ważne, a często niedoceniane jest także słuchanie studentów podczas wykładów – nawiązywanie dobrego kontaktu z nimi. Zdarza się, że pytania i komentarze słuchaczy prowadzą mnie do niezwykle ciekawych dygresji, których nie boję się czynić. Wiem, że studentom podoba się także okazjonalne wyjście poza tradycyjny model ćwiczeń, a jeśli tylko jestem w stanie przeciwdziałać nudzie, to chętnie to robię.

Nieodzownym elementem edukacji jest ocenianie. Chciałbym, żeby egzaminy były postrzegane jako przeszkoda, którą musimy wspólnie pokonać, a studenci widzieli we mnie pomocnika, a nie wroga, który te przeszkody piętrzy. Zawsze jasno i ściśle precyzuję wymagania, dotrzymuję danego słowa, a prace w miarę

możliwości oceniam tak, żebym nie znał przy tym nazwiska ocenianej osoby. Staram się także doceniać wszystkie ścieżki dochodzenia do rozwiązań i nie zabijać indywidualności. Studenci doceniają również mój wkład w udoskonalanie procesu sprawdzania ich wiedzy, np. bardzo podoba się im automatyczne sprawdzanie pisemnych egzaminów testowych, głównie ze względu na szybkość.

Jednak dążenie do doskonałości w sztuce pedagogicznej to nie wszystko – z ankiet studenckich wyciągam wniosek, że studenci lubią mnie też jako człowieka, a ci którym „zalazłem za skórę”, mimo wszystko poważają mnie. Staram się być tego godnym i traktować ich z szacunkiem, cierpliwością i tolerancją.

zob.też