Prof. Tomasz Stanisław Osiejuk jest biologiem specjalizującym się w ekologii behawioralnej i komunikacji dźwiękowej zwierząt. Od 20 lat kieruje Zakładem Ekologii Behawioralnej na Wydziale Biologii, który współtworzył. Tytuł profesora uzyskał dzięki dobremu funkcjonowaniu tej grupy badawczej.
– Zakład wyrobił sobie markę badaniami nad komunikacją dźwiękową ptaków, prowadzonymi w Europie, Afryce i Australii, które są publikowane w renomowanych czasopismach międzynarodowych i prezentowane na najważniejszych konferencjach – powiedział naukowiec.
To autor ponad 130 publikacji naukowych. Artykuły wspólnie pisane przez członków Zakładu są doceniane, np. te pokazujące użycie komunikacji konwencjonalnej (w której sygnały mają umowne znaczenie, jak u ludzi) przez ptaki, wpływ hałasu wiatraków na śpiew czy jeden z ostatnich wyróżniony w zestawieniu Earth, Environment and Ecology TOP 100 of 2024 „Scientific Reports”, który daje praktyczne wytyczne do monitoringu akustycznego ptaków leśnych.
Biolog zauważa, że profesura nadawana ze splendorem przez prezydenta kraju jest polskim ewenementem. – A nawet zaryzykowałbym stwierdzenie, że pewną aberracją w skali światowej. Niemniej, ciągle w jakimś stopniu – na szczęście coraz mniejszym – posiadanie profesury tytularnej wpływa w Polsce na postrzeganie badacza, choć głównie przez osoby zorientowane w hierarchii stopni i tytułów naukowych – komentuje.
Jego zdaniem kolejne stopnie naukowe po doktoracie nie są potrzebne. – Wystarczyłoby lepiej opłacane zatrudnianie na kolejnych stanowiskach w ramach konkursów, które mogłoby w pewnym momencie kariery zaowocować uzyskaniem stałego zatrudnienia na stanowisku profesora, dla najwybitniejszych, nielicznych badaczy – podkreśla prof. Osiejuk.
