Z prof. Krzysztofem Szydziszem, dyrygentem Chóru Kameralnego UAM oraz dyrektorem Miedzynarodowego Festiwalu Universitas Cantat rozmawia Ewa Konarzewska-Michalak.
Czym różni się czternasta edycja festiwalu od pozostałych?
Koncertem z Andreą Bocellim. W dotychczasowych trzynastu edycjach Festiwal rozpoczynaliśmy recitalami chóralnymi a kończyliśmy wspólnym koncertem, na który przygotowywaliśmy dzieło finałowe. W tym roku, w związku z obchodami 100-lecia powstania Uniwersytetu i organizowanym w ramach tych obchodów koncertem Andrei Bocellego uznaliśmy, że to dobra okazja aby te dwa wydarzenia ze sobą połączyć i stąd też pomysł finału festiwalu na stadionie miejskim. W trakcie tego koncertu połączone chóry wykonały 12 kompozycji m.in. Verdiego, Pucciniego, Schuberta, Francka, Morricone czy Armstronga. Przy okazji, dla mnie jako dyrektora festiwalu, było wielką przyjemnością przygotowanie tego wyjątkowego chóru do występu.
Wyobrażam sobie, że koncert był dla nich przeżyciem
Na pewno niezwykłym przeżyciem, które pozostanie do końca życia w ich pamięci. Uniwersytet im. A. Mickiewicza, Poznań, Polska już na zawsze będzie im się kojarzyć z tym wydarzeniem i pozytywnymi emocjami. Organizacyjnie nie było to łatwe, bo chórzystów mamy ponad czterystu a na scenie mogliśmy postawić około stu. Dlatego musieliśmy wyselekcjonować grupy śpiewaków i była to decyzja trudna, więc pozostawiliśmy ją w rękach dyrygentów zaproszonych chórów. Zadbaliśmy również o to, by chórzyści, którzy nie śpiewali byli obecni na stadionie. Była to świetna zabawa dla wszystkich.
Czytaj też: Urodzinowe Universitas Cantat
Czy chórzyści utrzymują ze sobą kontakty poza festiwalem?
Wydarzenie pod tytułem Festiwal Chórów Uniwersyteckich od początku powstania (1998 r.) to już ok. 7 tysięcy studentów z ponad 36 krajów, ok. 160 zespołów uniwersyteckich, które rozpoznają i kojarzą nazwę Uniwersytetu A. Mickiewicza, zachwycają się pięknem i akustyką auli uniwersyteckiej, wiedzą jak mocno wspieramy kulturę. Festiwal ma pokazać różnorodność kulturową na uniwersytetach i nauczyć studentów współpracy. Budujemy wspólnotę Universitas. Dowodzimy, że ludzie z różnych krajów, które są np. aktualnie w konflikcie wojennym, potrafią rozmawiać wspólnym językiem muzyki bez agresji czy niechęci. Wyjeżdżają zjednoczeni, potem się odwiedzają i …. czasem wracają do Poznania. Zawsze powtarzam, może to brzmi nieco górnolotnie, że „ludzie, którzy ze sobą śpiewają, nie walczą ze sobą…”