Wersja kontrastowa

Powstaniec Wielkopolski. Profesor Wierzejewski

Fot. Katedra i Zakład Historii i Filozofii Nauk Medycznych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Fot. Katedra i Zakład Historii i Filozofii Nauk Medycznych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu

WIERZEJEWSKI  IRENEUSZ (1881-1930) – lekarz, inspektor sanitarny Wojsk Wielkopolskich, gen. bryg. WP. Ur. 23 III w Kozłowie k. Opalenicy, w rodzinie nadleśniczego Władysława i Marii z Mojzykiewiczów. Uczył się w Buku i w Gimnazjum im. G. Bergera w Poznaniu, a potem odbywał roczną praktykę w fabryce H. Cegielskiego.

W l. 1903-1908 studiował medycynę w Gryfii, Berlinie i w Würzburgu. Dyplom lekarza medycyny uzyskał 14 IV 1908 r. w Monachium, w VI 1910 r. doktoryzował się na uniwersytecie w Lipsku. Później pracował w klinikach i zakładach leczniczych, głównie ortopedycznych.

We wrześniu 1911 r. zamieszkał w Poznaniu, był współtwórcą i dyrektorem Poznańskiego Zakładu Ortopedycznego im. B. S. Gąsiorowskich. W l. 1914-1918 w stopniu kapitana był szefem oddziału urazowego niemieckiego XIII szpitala fortecznego i ordynatorem II stacji chirurgicznej szpitala głównego w Poznaniu. Pełnił też funkcję doradczego ortopedy-konsultanta V Korpusu Armijnego.

Był współtwórcą Towarzystwa PCK w Poznaniu, zabezpieczył też materiały medyczno-sanitarne przed ich wywiezieniem z Wielkopolski. Od 27 XII 1918 r. organizował akcję sanitarną w Poznaniu, a 4 I 1919 r. został mianowany naczelnym lekarzem powstania. 11 I 1919 r. objął kierownictwo Urzędu Sanitarnego, 5 III t.r. nadano mu uprawnienia dowódcy dywizji, a dekretem NRL nr 83 z 6 V1919 r. charakter lekarza-gen. ppor. Od VIII 1919 r. Inspektor Sanitarny Frontu Wielkopolskiego a nast. Szef Sanitarny I Armii, 23 VIII 1920 r. otrzymał prawo korzystania z tytularnego stopnia generała brygady lekarza. 9 X 1920 do przeniesienia do rezerwy (22 X 1921 r.) Kontynuował pracę w Zakładzie im. Gąsiorowskich i prowadząc wykłady z ortopedii na Wydziale Lekarskim UP. W IV 1922 r. uzyskał habilitację a 4 IV 1923 r. został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego i kierownika Kliniki Ortopedii.

Był wszechstronnie aktywny naukowo i społecznie w swojej specjalności medycznej. W III 1928 r. wybrany do Senatu RP z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Zmarł w Warszawie 8 III 1930 r. Odznaczenia m.in.:   Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych (dwukrotnie).

 

Czytaj także: Uniwersytet Powstańców

Instytut Kultury Europejskiej w Gnieźnie

Ten serwis używa plików "cookies" zgodnie z polityką prywatności UAM.

Brak zmiany ustawień przeglądarki oznacza jej akceptację.