Z dr. Łukaszem Wolskim z Wydziału Chemii, tegorocznym stypendystą FNP rozmawia Magda Ziółek.
W 2019 roku Łukasz Wolski otrzymał nagrodę Polskiego Klubu Katalizy za najlepszą pracę doktorską z zakresu katalizy. Rok później przyznano mu stypendium dla młodych badaczy z poznańskiego środowiska naukowego. A to nie wszystko. W tym roku jego osiągnięcia naukowe zostały nagrodzone przez FNP (stypendium START) oraz MEiN (stypendium ministra dla wybitnych młodych naukowców). Dr Łukasz Wolski był kierownikiem dwóch projektów badawczych finansowanych przez Narodowe Centrum Nauki (PRELUDIUM oraz SONATINA).
Czy jest pan na starcie, czy już w trakcie biegu?
Moim zdaniem bieg ten się rozpoczął, ale od momentu startu nie pokonałem zbyt długiej drogi. Wszystkie najważniejsze i najbardziej wymagające wyzwania jeszcze przede mną. Obrazowo przedstawiając obecną sytuację można powiedzieć, że wystartowałem, pokonując pierwsze wzniesienia, ale na horyzoncie już widać kolejne, znacznie trudniejsze do zdobycia wzgórza.
Na jakim etapie kariery naukowej udało się panu uzyskać stypendium START?
To zdecydowanie początkowy etap kariery naukowej. Względnie niedawno ukończyłem studia doktoranckie i wciąż czeka mnie wiele wyzwań związanych ze zdobyciem zatrudnienia i pozyskiwaniem kolejnych środków finansowych na rozbudowę zaplecza aparaturowego, a także z poszukiwaniem osób, z którymi mógłbym nawiązać współpracę, dążąc do jeszcze głębszego zrozumienia i wyjaśnienia podejmowanych problemów badawczych. Biorąc pod uwagę interdyscyplinarny charakter moich badań, współpraca ze specjalistami będzie dla mnie jednym z fundamentów dalszego rozwoju.
Proszę opowiedzieć o swoich obecnych badaniach.
Skupiają się one na dokładnym poznaniu sposobu działania katalizatorów heterogenicznych w procesach usuwania wybranych zanieczyszczeń z wody. Szczególną uwagę poświęcam zrozumieniu i wyjaśnieniu synergizmu obserwowanego w przypadku stosowania procesów hybrydowych, będących połączeniem co najmniej dwóch różnych metod usuwania zanieczyszczeń.
Czy w karierze naukowej istnieje coś takiego jak punkt końcowy?
Moim zdaniem, nie. Dlaczego? Według mnie wynika to ze zwykłej ludzkiej ciekawości. Zazwyczaj, jeśli uzyskamy odpowiedź na jedno pytanie, to po drodze nasuwa się nam co najmniej kilka kolejnych, na które również nie znamy odpowiedzi. Wychodząc z założenia, że dążenie do zaspokajania ciekawości i poszukiwanie wyjaśnień są podstawą pracy naukowej, uważam, że nigdy nie dotrzemy do momentu, kiedy skończą się nam pytania.
