Wersja kontrastowa

Powstaniec Wielkopolski. Profesor Wiktor Dega

Fot. Katedra i Zakład Historii i Filozofii Nauk Medycznych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Fot. Katedra i Zakład Historii i Filozofii Nauk Medycznych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu

DEGA WIKTOR MARIAN (1896-1995), działacz niepodległościowy, lekarz, prof. Uniwersytetu Poznańskiego, kpt. WP. Ur. 7 XII r. w Poznaniu, w rodzinie Wiktora i Zofii z Korzbok-Tuchołków.

W gimnazjum św. Marii Magdaleny należał do nielegalnego Towarzystwa Tomasza Zana, od 1914 r. Tajnej Organizacji Niepodległościowej. Nauki nie ukończył, bowiem od 18 IX 1915 do XI 1918 r. służył w armii niemieckiej, na frontach wschodnim i zachodnim. W V t.r. po zdaniu egzaminu maturalnego został immatrykulowany (jeszcze jako żołnierz) na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Berlińskiego i zatrudniony w szpitalu wojskowym w München-Gladbach. W XI 1918 r. wrócił do Poznania.

Uczestniczył w ochronie I. J. Paderewskiego 26 XI, a nast. dniach w walkach na ulicach miasta. Dowodził sekcją piechoty w stopniu plutonowego. Uczestniczył w akcji zdobycia stacji  lotniczej w Ławicy (6 I 1919), później na froncie północnym pod Kcynią i Rynarzewem. 25 V 1919 r. awansowany został na ppor. i dowódcę 7 kompanii 10 PSW. VI-VIII 1919 r. na froncie galicyjskim, nast. w I 1920 r. oddelegowany na studia medyczne w Uniwersytecie Warszawskim. 8 VIII 1920 r. przeniesiony do Kompanii Zapas. Sanitarnej nr 7 w Poznaniu. 25 XI 1920 r. awansowany na por., 14 IV 1922 r. przeniesiony do rezerwy.

Od 1922 r. na Wydziale Lekarskim UP, uzyskując tytuł doktora (1924). Specjalizował sie w ortopedii i chirurgii ortopedycznej pod kierunkiem prof. I. Wierzejewskiego. W 1933 r. uzyskał habilitację. Zmobilizowany 31 VIII 1939 r., w stopniu kpt. przydzielony do Armii „Pomorze”, ranny w bitwie nad Bzurą, 17 IX 1939 wraz ze szpitalem polowym dostał się do niewoli.

W IV 1940 r. zwolniony, pracował w Warszawie. Podczas powstania warszawskiego prowadził punkt sanitarny „Sano”. Od 1945 r. pracował na UP, a potem w Akademii Medycznej, kierował Kliniką i Katedrą Ortopedyczną. W 1956 r. mian. prof. zwyczajnym, w l. 1959-1962 – rektor AM. Autor ponad 180 rozpraw. Zmarł 16 II 1995 r. w Poznaniu. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP, Krzyżem Oficerskim OOP, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Był pierwszym w historii Kawalerem Orderu Uśmiechu.

Czytaj także: Uniwersytet Powstańców

Instytut Kultury Europejskiej w Gnieźnie

Ten serwis używa plików "cookies" zgodnie z polityką prywatności UAM.

Brak zmiany ustawień przeglądarki oznacza jej akceptację.