Pamiętam bardzo dobrze dzień, kiedy dowiedziałem się, że w wyniku głosowania studentek i studentów z Wydziału Socjologii otrzymam nagrodę Preaceptor Laureatus. Była to dla mnie bardzo radosna wiadomość. Potem przyszła refleksja i próba zrozumienia, dlaczego studentki i studenci na mnie głosowali. Pierwsze określenie, jakie przyszło mi do głowy, które wydaje się najważniejsze dla dobrej dydaktyki, to dbanie o podmiotowość. Podmiotowość każdej studentki i każdego studenta z osobna.

Wiem, że podmiotowość to posiadanie własnej tożsamości i przekonanie o tym, że to, co się robi, zależy ode mnie samego. Myślę, że postrzeganie osób, z którymi spotykam się na wykładach czy ćwiczeniach w taki sposób, żeby dbać o ich podmiotowość, jest dla kontaktu dydaktycznego bezcenne. Wyobrażam sobie, że takie nastawienie wykładowczyni, wykładowcy, nauczyciela akademickiego w kontakcie z słuchaczami może dawać studentkom i studentom poczucie bycia kimś, kto jest – pomimo oczywistych różnic – partnerem w dialogu, przewodnikiem, szanującym osobę, którą przeprowadza przez meandry wiedzy, czy kimś na wzór „bezpiecznego obiektu rodzicielskiego”, który pozwala „dziecku” na próbowania swoich sił, a w przypadku potknięcia jest obok i zapobiega upadkowi.  Te określenia, choć różne, pochodzące z różnych systemów pojęciowych, pokazują to, co dla mnie wydaje się być w kontakcie ze studentkami i studentami najważniejsze: dbanie o ich podmiotowość.

Redakcja Życia Uniwersyteckiego poprosiła mnie o wskazanie jednej dobrej praktyki, która cechuje moje podejście do zajęć, zdecydowałem się na dawanie podmiotowości, ponieważ ono wydaje się mi najważniejsze. Jednak trzeba jasno powiedzieć, że dla dobrej dydaktyki ważne są też: maksymalna prostota przekazu – czyli mówienie o rzeczach skomplikowanych w możliwie przystępny sposób oraz szacunek dla norm akademickich – czyli punktualność, terminowość, czy przygotowanie do zajęć.