Pytany o mentora/kę, jednym tchem wymienia profesorów Hannę Krauze-Sikorską, Zbyszko Melosika, Carlosa Smaniotto Costę i Grzegorza Króliczaka. O tym ostatnim mówi, że choć się przyjaźnią, to nadal pozostaje on też nauczycielem. Profesor Michał Klichowski – szef Centrum Neuronauki Poznawczej – w ostatnich latach stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci naszej uczelni. Swoistą pieczęć na tej rozpoznawalności położył otrzymany niedawno tytuł profesorski oraz wydawniczy hit z ubiegłego roku: „Efekt neuro”, który naszym zdaniem już wszedł do kanonu naukowych lektur obowiązkowych. 

Pytany, jaki był jego pierwszy krok po otrzymaniu wiadomości o profesurze, powiedział, że napisał SMS do mamy i taty, bo ma cudownych rodziców, którzy zawsze w niego wierzyli i powtarzali, że może zostać, kim tylko będzie chciał. 

Praca naukowa jest jego pasją. Uwielbia prowadzić badania, analizować dane, pisać artykuły. Obecnie skupia się na kilku nowych projektach, tym razem opartych na AI-driven methodology. – AI to game changer w nauce, więc wszystko, co wcześniej robiliśmy bez AI, znajdzie się w cieniu nowych odkryć – uzasadnia swój wybór. 

Profesor nie lubi ludzi niezaangażowanych, którzy uprawiają naukę niestarannie, na szybko, byle mieć publikację czy stopień. Ceni u innych pasję, bycie twórczym i dystans do samego siebie. Profesura nie zmieniła w jego życiu niczego, choć czuje, że niczego nie musi już „zbierać” i może skupić się na tym, co w nauce najważniejsze: na badaniach i publikacjach. 

Najlepiej wypoczywa, podróżując z żoną, Anią, która też pracuje na UAM. Lubią jechać samochodem kilkaset kilometrów lub polecieć gdzieś, gdzie nigdy wcześniej nie byli, i zostać tam jak najdłużej. Mieszkali tak np. kilka tygodni w Lizbonie, ale też w mikromieście Monticchiello w Toskanii czy w małym domku przy plaży na Lazurowym Wybrzeżu. 

Czytaj też: Prof. Michał Klichowski. Efekt neuro