Wielojęzyczność stała się normą, a nie wyjątkiem we współczesnym świecie; duża część populacji posługuje się kilkoma językami na co dzień i wielu badaczy określa to zjawisko jako stan wyjściowy (ang. default state) ludzkiej kondycji językowej. Coraz powszechniejsza staje się opinia, że „monolingwizm jest formą analfabetyzmu w 21. wieku”, cytując Gregga Robertsa.

Wielojęzyczność może przybierać różne formy i dotyczyć zarówno osób dwu/wielojęzycznych od urodzenia lub też nabywających języki w późniejszym wieku, uczących się języków obcych w szkołach, migrantów, mniejszości regionalnych czy też użytkowników języka migowego. Wielojęzyczność stanowi szerokie spektrum zjawisk i obejmuje wiele różnych rodzajów; może być równoczesna (symultaniczna) czy też sekwencyjna (kiedy przyswajamy kolejne języki po kolei), subtaktywna czy też wzbogacająca (w zależności na wpływ jaki ma na język pierwszy/ojczysty).

Wśród czynników warunkujących stopień wielojęzyczności możemy wymienić m.in. rodzaj ekspozycji na język (np. w warunkach naturalnych czy szkolnych), częstotliwość użycia danego języka w rodzinie i otoczeniu, liczba użytkowników języka, z którymi mamy kontakt, stosunek do wielojęzyczności czy też nasze nastawienie do konkretnych języków. Wśród wielu zalet wielojęzyczności najczęściej wskazuje się na większe rezerwy kognitywne w mózgu oraz opóźnienie objawów chorób neurologicznych takich jak demencji czy choroby Alzheimera, na co wskazują wyniki zespołów badaczy (Bialystok, Craik, Freedman 2007; Alladi et al. 2013).